हामीलाई धेरै कुराहरु याद आई रहन्छन् तर हामी भुलि हाल्छौ । २०४५ साल चैत्र १० गते देखि भारतका प्रधानमन्त्री राजीव गान्धीले नेपालमाथी व्यापार तथा पारबहन नाकाबन्दी गर्यो । त्यसबेला नेपालका प्रधानमन्त्री स्वाभिमान परिचमानसिंह श्रेष्ठ थिए । धेरै ठूलो नोक्सान भयो त्यो नेपालको
राजसंस्थाको विरुद्धमा थियो अन्तमा १८ महिनापछि दुवै देशका जनताको विरोध तथा बहुदलवादी नेताहरुको पुनरबहाली २०४६ चैत्रमा भयो र त्यसपछि नाकाबन्दी फुकुवा भयो १८ महिनाको नाकाबन्दी प्रधानमन्त्री मरिचमानसिंह श्रेष्ठले तेस्रो मुलुकबाट सामान मगाई आपुर्ति व्यवस्था मिलायो भने आत्म निर्भर बन्न जनता सित अनुरोध गर्यो ।
जनताले खुसी भई निशुल्क बीउ सरकारबाट प्राप्त भएकोले आलु मुला खुर्सानी तथा अन्य साग सब्जी लगाउन सुरु गरी ६ महिना भित्र सागसब्जीको आयात बन्द हुँदा आफ्नो बारीमा फलाई सकेका थिए र जनतालाई केही न केही चेतना आयो तर त्यसपछि विर्सिए नेपालको जमिनमा नेपालीले लगाएको सागसब्जी नहुर्कने कुरा नै थिएन त्यस बेला देखि नै डडेल्धुरा जिल्ला आलु साग सब्जीमा आत्मनिर्भर रहेयो भने देहीमाण्डौ र खोड्पे एरिया आलु उत्पादनमा बढोत्तरी भयो गर्यो । भनिन्छ आवश्यकता नै आविस्कारको जननी हो । त्यस्तै आज राष्ट्र प्राकृतिक संकटमा भएकोले शहर गाउँघर कही पनि दिनमा ५|६ पटक हात नधुने मानिस कोही छैन । यदि २०४५ को नाकाबन्दीले सिकाएको आत्म निर्भरताको बाटो धेरैले विर्षे पनि यस पटकको विश्व व्यापी कोरोना
भाईरसले सिकाएको हातधुने सरसफाई रहने बानी हमेशा रही रहनेछ ।